«Отан отбасынан басталады» демекші, кең байтақ елімізде өнегелі істерімен өрісін кеңге жайған отбасылар мыңдап саналады. Солардың бірі – Арал ауданындағы Аққұлақ елді мекенінде тұратын ерлі-зайыпты Кенжебай Орынбасаров пен Марусия Бәшенқызының жарасымды отбасы.
Осыдан аттай алпыс жыл бұрын өздерінің жүрек қалауымен қол ұстасып, отау құрған екеуінің мамандығы егіз қозыдай. Бірі фельдшер болса, екіншісі медбибі. Қызылорда медучилищесін ойдағыдай тәмамдаған екі жас бұл саладағы алғашқы еңбек жолын 1962-1964 жылдардың аралығында Қазалы ауданының Бозкөл кеңшарындағы егінжай ерлеріне, Арал ауданы Жіңішкеқұм кеңшарындағы малшылар қауымына медициналық қызмет көрсетуден бастапты.
Марусия апамыз бен Кенжебай ағамыз өткен уақытқа ойша көз жүгіртіп отырады. Иә, ол кездері шаруашылықта көлік тапшы болатын. Оның өзі де мініс аттары еді. Ал, мал отарлары мен егінші қостары қазіргідей емес, ауылдан алыс. Осындай мойыны қашық жерлерге олардың шаруашылық берген мініс аттарымен қатынап, науқастанып жатқан үлкен-кішіге алғашқы дәрігерлік көмек көрсеткендері де әлі есте. Қызылшұнақ аязды, ақ басқын боранды қыста, жаздың аптап ыстығында, күз бен көктемнің жауынды-шашынды лайсаң мезгілінде ерлі-зайыпты екеуі «Жедел жәрдем» қызметін мінсіз атқарған еді.
Екі жас 1964 жылдан бастап қашан зейнет жасына жеткенше бұрынғы «Приарал» кеңшарының №2 фермасының орталығындағы фельдшерлік-акушерлік пунктте 32 жылдан астам уақыт ауыл адамдарына мінсіз медициналық қызмет көрсетті. Сол кездегі ферманың озат шопандары Көпжан Төлеуов, Жеткерген Рзамбетов, Жанкүшік Еңсеповтер ерлі-зайыпты медицина майталмандарына кешегі күнге дейін шынайы лебіздерін бірауыздан білдіріп отырады.
«Қартың болса ауылыңда, жазулы тұрған хатпен тең» демекші зейнет жасындағы ерлі-зайыптылар қызметтен әлдеқашан қол үзсе де, қарап отырмайды. Аяқ асты науқастанып қалған ауылдас үлкен-кішінің әрдайым жанынан табылады. Ақыл-кеңестерін береді, жеңіл-желпі ем-домын жасайды.
Марусия апай – достықты қатты қадірлеген жан. Алматы қаласындағы қос перзентіне қонаққа келсе Қазақстан Халқы ассамблеясының Орталық кеңес мүшесі, төл тіліміздің жанашыры, әйгілі Асылы Османовамен сыр шертісіп, шүйіркелесе кетеді. Бірі зұлмат жылдары Сыр бойын, оның ішінде Арал ауданындағы өзі туып-өскен Бөген ауылына тағдырдың айдауымен көшіп келіп паналаған азербайжан, түрік, орыс, неміс, қалмақ ұлттарының жергілікті қазақтармен тату-тәтті өмір кешкенін баяндаса, Асылы құрбысы бұған ассамблеяның Қазақстан Республикасының көп ұлтты халқына қосып жатқан үлесі жайлы ақтарыла сыр шертетін.
Кенжебай ағамыз ұзақ жылғы денсаулық сақтау саласындағы мінсіз қызметіне орай кезінде мерекелік медальдармен, түрлі дәрежедегі мақтау қағаздарымен марапатталса, Марусия апамыз «Бейбітшілік әлемі» халықаралық Қазақ творчестволық бірлестігінің «Әлемнің мейірімді адамы» медалінің иегері. Бұл өнегелі отбасы иелеріне берілген ел-жұрттың лайықты бағасы болса керек.
Халқымыз «Ұяда не көрсең, ұшқанда соны ілерсің» дейді. Десе дегендей, өнегелі отбасынан түлеп ұшқан ұл-қыздары тәуелсіз еліміздің тұс-тұсында бақытты өмір кешуде. Бәрі жоғары білімді. Тұла бойы тұңғыштары Ғайни Арал аудандық білім бөлімінде сектор меңгерушісі. Ерболаты портты қала Ақтауда, Файзулласы бақилық болған. Одан кейінгі Ғазизасы Ақтөбеде, Ғанипасы Қазақстан Республикасының еңбек сіңірген артисі, дәстүрлі әнші, жолдасы Аманқос Садықов – елімізге белгілі жырау. Наурызбай, Ақтан, Мұрат сияқты от ауызды, орақ тілді шайырлардың жырларын Маңғыстау мақамымен әуелете орындайды. Ерлі-зайыпты өнер жұлдыздары Алматы қаласында тұрады. Бауыржаны Арал қаласындағы №262 мектеп-гимназияда тарихшы-ұстаз. Ғалымжаны Алматы қаласында дәрігер. Ғасыржаны қара шаңырақта, ата-анасымен бірге тұрады. Кенжелері Әліби студент.
Міне, біз білетін өнегелі отбасының иелері туған жер төсінде бақытты, бақуатты ғұмыр кешіп отыр.
Т.Нұржан-Балта
>>> Біздің Facebook, Instagram парақшаларымыз бен Telegram каналымызға жазылыңыз! <<<
