Туған жердің әрбір сүйемі жаныңа күретамырыңдай жақын екені белгілі. Осынау ұшқан құстың қанаты талып, шапқан аттың тұяғы тозатын сайын дала өзінің саңлақ ұлдарымен де қастерлі. Біздің атақонысымызда есімдері көпшіліктің жадында мәңгілікке сақталып қалған дарабоз тұлғалар аз болмаған. Солардың бірі – ұзақ жылдар бойы ел басқарған Егізбай Бейбітұлы.
Біздің ауылда Егізбай болыстың зәулім үй тамы бар. Нақты деректе «Мемлекет қорғауына алынған Егізбай кесенесі 1927 жылы қамкесектен салынған. Кесененің биіктігі – 5 метр 80 см, аумағы 350 м3. Кірер есіктің жоғарғы жағында қатарынан 3 күмбез орналасқан» деп жазылған.
Егізбай болыс әділдігімен қатар, өткір тілді, алысты болжайтын көреген адам болғанға ұқсайды. Оған төмендегі оқиға дәлел болады.
Ертеректе Егізбай болыс, малының есебін адам санап тауыса алмайтын атақты Кенжебай бай, қожа-молда, ишан өзге де елге сыйлы ақсақал-қарасақалдары Ащыкөлдің бойына мәжіліс жасапты. Атағы жер жарған ел ағаларының әр қадамы береке ғой. Толқыны жағаны ұрып, айдынында сазан ойнап, аққу-қаз жүзген көлдің шүйгініне жағалай ақ боз үйлер тігіліп, саба-саба қымыз құйылып, ту биелер сойылып, самсаған жер ошақта қазан қайнап, мамыражай күй кешіпті. Осы мезетте алыс жолдан сапарлап, шаршап-шалдығып келе жатқан екі жолаушы жігіт шөл қандырып, сәл жан шақырып алмақ оймен киіз үйлердің көлеңкесіне отыра кетіпті. Исі қазақ мейманды жатсынған ба? Қос жолаушы да қымызға мелдектей тойыпты.
Түс әлеті болса керек. Білегін сыбанып қызмет жасап жүргендер астың дайын екенін, қолға су құю керектігін айтады. Мұны естіген біздің ауылдың жас жігіттері қаншама адамға қызмет жасауға ерініп, үйлерді айналып, сырттап кетіпті. Өзгелер ыңғай танытпаған соң, мәжіліске кездейсоқ тап болған екі жолаушы жігіт басты ордаға кіріп, үлкендердің қолына су құйып, баталарын алыпты.
Сонда төрт аяғын тең басқан жорғадай көпшілік арасына сызат түсірмеген Егізбай болыс:
– Қап, әттеген-ай. Осы үйде отырған ақсақал-қарасақалдар – аузы дуалы, сөзі киелі, тілегі қабыл, бақ дарып, қыдыр қонған, қасиеті мол қаймақтар еді. Барша ықылас-пейілдері, ризашылық-баталары бел балаларымызға емес, кездейсоқ жүрген жолаушыларға бұйырды-ау. Жеті атамыздан бері қарай қонған билік біздермен шектелмесе игі. Ұрпағымыз тізгіннен айрылып қалмаса болар еді-ау. Жалған дүние! – деп қатты өкінген екен.
Арада ғасырдан астам уақыт өтті. Егізбай атаның осы сөзі ел ішінде әлі ұмытылған жоқ. Қайран, бабалар!
Жұмабек Табынбаев,
Қазалы ауданы.
>>> Біздің Facebook, Instagram парақшаларымыз бен Telegram каналымызға жазылыңыз! <<<
